Σαν σήμερα, 23 Ιουνίου του 2005, πέθανε ο ποιητής Μανώλης Αναγνωστάκης.
Ο Αναγνωστάκης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, στην οδό Μητροπολίτου Γενναδίου, στο πλάι της Αρχαίας Αγοράς. Στο σπίτι που γεννήθηκε, με έκπληξη παρατηρώ ότι υπάρχει και μαρμάρινη επιγραφή για να μας γνωρίσει το γεγονός. Σπανίζουν αυτά στη χώρα μας...
Ο Αναγνωστάκης έχει γράψει ένα εξαιρετικό ποίημα, το οποίο απογείωσε με την μουσική του ο Μίκης Θεοδωράκης. Αλλά καλύτερα να τα πάρουμε με τη σειρά.
Το ποίημα με τίτλο "Δρόμοι παλιοί" περιέχεται στην συλλογή "Εποχές" που κυκλοφόρησε το 1945. Σκεφτείτε ότι πιθανόν, αυτό το εξαιρετικό ποιήμα να παρέμενε άγνωστο, σε μεγάλο βαθμό, αν δεν το αξιοποιούσε μελοποιώντας το, ο μεγάλος Μίκης, 30 χρόνια αφότου γράφτηκε! Θεωρώ πως αν δεν υπήρχαν οι αριστοτέχνες της μουσικής Θεοδωράκης, Χατζιδάκις και Λοΐζος, σήμερα δε θα τολμούσαμε να μιλούμε για μουσικό πολιτισμό στην Ελλάδα.
Δρόμοι Παλιοί
Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
Κάτω απ' τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
Νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή
Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
Κάμε να σ' ανταμώσω, κάποτε, φάσμα χαμένο του πόθου μου
Κι εγώ ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ κρατώντας
Ακόμα μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες.
(Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς
Να γνωρίζω κανένανε κι ούτε
Κανένας με γνώριζε.)
Ως τραγούδι περιλαμβάνεται για πρώτη φορά στον δίσκο του 1975 «Μπαλάντες», όπου ο Μίκης Θεοδωράκης συνθέτει τραγούδια εξολοκλήρου πάνω στην ποίηση του Μανόλη Αναγνωστάκη. Πρώτη εκτέλεση από την τότε πρωτοεμφανιζόμενη και άρτι αφιχθείσα από τη Σοβιετική Ένωση, Μαργαρίτα Ζορμπαλά.
Το ενδιαφέρον είναι ότι η μουσική προϋπήρχε καθώς πρόκειται για το μουσικό θέμα της ταινίας "Serpico", από το 1973, με πρωταγωνιστή τον Al Pacino.
Νομίζω ότι η ερμηνεία που το χαρακτηρίζει, για μένα, είναι αυτή της Μαρίας Φαραντούρη.
Αν ήθελε να ναυαγήσω σε ένα ερημονήσι, με μια κασέτα που θα χωρούσε μόνο δέκα τραγούδια, όπου μόνο αυτά θα ακούω για το υπόλοιπο της ζωής μου, το συγκεκριμένο θα ήθελα να το έχει.
Οι στίχοι του σπουδαίου Θεσσαλονικιού ποιητή, μιλούν για μοναξιά, εγκατάλειψη και παρακμή, καταστάσεις που είναι δυνατό να πηγάζουν από την πραγματικότητα της μεταπολεμικής εποχής οπότε και το έγραψε. Όμως, παρ'όλη την απαισιοδοξία που κυριαρχεί στο ποίημα, στο τέλος διαφαίνεται η ύπαρξη της ελπίδας η οποία δε χάνεται ποτέ: "κρατώντας ακόμα μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες...".
Ακούστε και το Serpico. Ωραίο είναι, αξίζει να χαλαλίσετε τρία λεπτά ακόμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου