Ο Ουμπέρτο Έκο είναι γνωστός βιβιοφάγος. Η βιβλιοθήκη του είναι σπάνια, σε ποιότητα και ποσότητα.





Ο ίδιος γράφει:

Φυσικά, ο βιβλιόφιλος είναι εκτεθειμένος στους κινδύνους του βλάκα που μπαίνει στο σπίτι του, βλέπει τη βιβλιοθήκη και αναφωνεί: «Τι πολλά βιβλία! Τα έχεις διαβάσει όλα;» Μπροστά σ’ αυτή την ερώτηση υπάρχουν, κατά τη γνώμη μου, τρεις τυποποιημένες απαντήσεις. 

Η πρώτη μπλοκάρει τον επισκέπτη και είναι: «Δεν έχω διαβάσει κανένα, τα έχω μόνο για αισθητικούς λόγους». Αυτή η απάντηση ευχαριστεί τον ενοχλητικό, ο οποίος νιώθει ανώτερος, και δεν βλέπω γιατί να του κάνουμε αυτή τη χάρη.

Η δεύτερη απάντηση βάζει τον ενοχλητικό σε μια θέση κατωτερότητας και είναι: «Και πολύ περισσότερα, κύριε, πολύ περισσότερα απ’ αυτά που βλέπεις». 

Η τρίτη είναι μια παραλλαγή της δεύτερης και τη χρησιμοποιώ όταν θέλω να κατακρημνίσω τον επισκέπτη μου σε μια οδυνηρή έκπληξη. «Όχι», του λέω, «αυτά που έχω διαβάσει τα έχω στο πανεπιστήμιο∙ τούτα εδώ πρέπει να τα διαβάσω μες στην άλλη βδομάδα». Καθώς η βιβλιοθήκη μου στο γραφείο διαθέτει περί τους 30.000 τόμους, ο δύστυχος επισκέπτης προσπαθεί μονάχα να επισπεύσει την αναχώρησή του προφασιζόμενος διάφορες ξαφνικές υποχρεώσεις.

Αυτό που ο κακομοίρης δεν ξέρει είναι ότι η βιβλιοθήκη δεν είναι απλώς ο χώρος της μνήμης σου, όπου φυλάσσεις τα όσα έχεις διαβάσει, αλλά και ο χώρος της καθολικής μνήμης, όπου κάποτε, μπορείς να διαβάσεις και αυτά που διάβασαν άλλοι πριν από σένα.

Κρατάμε την τελευταία φράση του. Και μια ακόμη:

"Τι όμορφο που είναι ένα βιβλίο, που επινοήθηκε για να πιάνεται στο χέρι, ακόμη και στο κρεβάτι, ακόμη και μέσα σεμια βάρκα, ακόμη κι εκεί όπου δεν υπάρχουν ηλεκτρικές πρίζες, ακόμη κι αν έχει αποφορτιστεί κάθε μπαταρία, και αντέχει τα σημάδια και τα τσαλακώματα, μπορεί να αφεθεί να πέσει καταγής ή να παραιτηθεί ανοιγμένο στο στήθος ή στα γόνατα όταν μας παίρνει ο ύπνος, μπαίνει στην τσέπη, καταγράφει την ένταση, την επιμονή ή τον ρυθμό των αναγνώσεών μας, αν φαίνεται πολύ καινούριο ή άκοπο μας υπενθυμίζει ότι δεν το διαβάσαμε ακόμη…"

Λοιπόν, υπάρχει η ταινία "Shark swarm", του 2008.



Δεν την είδα, ούτε πρόκειται να το πράξω.

Μπορεί εμένα να μην με γοητεύει, αλλά κάθε ταινία έχει το κοινό της.
Βέβαια, δεν περίμενα να διαβάσω το ακόλουθο tweet και να ανακαλύψω ότι ο συγγραφέας του γουστάρει πολύ αυτού του είδους την μυθοπλασία!

Να το tweet:

Stephen Hawking ‏@Prof_S_Hawking7 Δεκ 09

"Shark Swarm" looks suitably awful on Sky 3. I'm a sucker for those films.

Πω, πω, ο προφέσορας!
Ποιός θα το περίμενε!

Αυτός είναι ο πολυτάλαντος Oren Lavie. Τραγουδιστής, τραγουδοποιός, σεναριογράφος και θεατρικός παραγωγός.





Το 2009 κερδίζει το βραβείο Grammy στην κατηγορία "Best Short Form Music Video", με το clip "Her morning elegance".





Σήμερα, μετρά 25 εκατομμύρια εμφανίσεις στο youtube.


Ιδιαίτερα δημιουργική σκηνοθεσία, με τον τραγουδιστή να σκηνοθετεί (μαζί με άλλα δύο στελέχη), μοντάροντας 3225 φωτογραφίες, οι οποίες λήφθηκαν από την οροφή με μια ψηφιακή κάμερα.


Απολαύστε το, είναι εξαιρετικό:

"Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες.

Όταν τ’ ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει.

Όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ".

Από τον ποιητή Ανδρέα Εμπειρίκο και την συλλογή 'Ενδοχώρα' (1945).

Ωραίος τύπος! Τον είχαν για ιδιόρρυθμο, αλλά εμένα μου αρέσει που μέσα στην σοβαροφάνεια της μετακατοχικής Ελλάδας, φωτογράφιζε χωρίς σεμνοτυφίες, τέτοια τοπία:




Λοιπόν, τους συγκεκριμένους στίχους μελοποίησε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, αλλά δεν μου άρεσε καθόλου το τελικό αποτέλεσμα! Εγώ, άλλους ήχους δημιουργώ στο μυαλό μου, όταν τους διαβάζω. Όχι αυτό που ακούω και την ρεμπέτικη εικόνα που βγαίνει. Για μένα, αυτοί οι στίχοι παντρεύονται με rock ballad, μόνο. Πολύ θα ήθελα να τους μελοποιήσουν οι Staind, π.χ.

Συμπέρασμα: ο ποιητής μας δίνει το έργο του, κι εμείς το επενδύουμε με δικές μας εικόνες και ήχους διαφορετικούς, ο καθένας μας, από το δικό του ντεπό...

Και επειδή ανέφερα τους Staind, κι έχει βραδιάσει όμορφα, ανοιξιάτικα, και πολύ κατάλληλα, βάζω ν'ακούσω αυτό, να 'προσαρμόσω' τους υπέροχους στίχους του Εμπειρίκου...

Την ερχόμενη Κυριακή θα γίνει ο αγώνας του Μόντε Κάρλο, για το πρωτάθλημα της Formula 1.

Οι νεώτεροι ίσως έχουν ακουστά μόνο, για τον εξαιρετικό βραζιλιάνο οδηγό, τον Άϊρτον Σένα.

Αυτός ήταν:



To 1992, o Σένα τρέχει στο πρωτάθλημα με μια McLaren.
Ένας άλλος πολύ ποιοτικός οδηγός, ο βρετανός Nigel Mansell, τρέχει με Williams.
Εδώ είναι οι δυό τους, σε στιγμιότυπο από το Grand Prix της Ισπανίας, την ίδια χρονιά.



Πριν τον αγώνα του Μόντε Κάρλο, είναι όλο χαμόγελα...



Αυτό που θα θυμάμαι για πάντα, εγώ και εκατομμύρια φίλοι του μηχανοκίνητου αθλητισμού, από το μακρινό 1992, είναι τα τελευταία πέντε λεπτά του αγώνα.

Ο Μάνσελ έχει πολύ καλύτερο αυτοκίνητο, αλλά στο Μονακό, αυτό δεν επαρκεί. Ο Σένα, με υποδειγματική αμυντική οδήγηση,  χάρμα ιδέσθαι, δεν αφήνει χιλιοστό για προσπέραση.

Αξίζει να σημειωθεί είναι ότι τέτοιες στιγμές, αποκλείεται να ξαναζήσουμε, όσο υπάρχει KERS και DRS.

Απολαύστε την θρυλική μάχη, με την αυθεντική ηχητική αναμετάδοση της εποχής, αλλά με επεξεργασμένη εικόνα από υπολογιστή!

Ε, εντάξει! Φιλότιμη η κομπουτερίστικη προσέγγιση... αλλά εδώ είναι το αυθεντικό βίντεο. Παρά την κακή εικόνα, η αίσθηση της αγωνίας με το "κολλητήρι" του Mansell, είναι πολύ ανώτερη, σε αυτό:

Μετά τον αγώνα, ο Σένα, εξαντλημένος και κατάκοπος, σχεδόν κατέρρευσε!

Συνολικά, ένας αγώνας που δεν θα ξεχάσω ποτέ!

Για να μπαίνουμε σε καλοκαιρινό πνεύμα!

Πριν το δείτε, απενεργοποιήστε την επιλογή "3D", κάτω δεξιά, στο menu, αν χρειάζεται.

Αντιγράφω από ένα κείμενο του Πλάτωνα Ριβέλλη:

"Είμαστε φτιαγμένοι από ένα σύνολο επιρροών. Εγκαταλείπομαι σ' αυτές με μεγάλη απόλαυση αποδεχόμενος το γεγονός ως αναμφισβήτητο. Οι επιρροές με τα χρόνια αλλάζουν και μπλέκονται με όσα θεωρώ προσωπικές επιλογές. Έτσι, στο τέλος δεν ξεχωρίζω που τελειώνει η αυτενέργειά μου και που αρχίζει ο ετεροφωτισμός μου". 

Ευτυχώς, γράφω εγώ, ορισμένες φορές γνωρίζουμε καλά για κάποια επιρροή μας. Μία από αυτές, κατά πάσα πιθανότητα η μεγαλύτερη επιρροή, για μένα, τα τελευταία 10 χρόνια, υπήρξε ο καλός Δάσκαλος (και αεί, φίλος, έστω μακρινός) Μάνος Λυκάκης.

Δάσκαλος χωρίς μολύβι και στυλό, χωρίς χάρακα, αλλά με την δύναμη της εικόνας, του λόγου και της σκέψης του. Εικόνας που ο ίδιος κατέγραφε, με τις 'παραδειγματικές' φωτογραφικές διαδρομές του. Λόγου που προέτρεπε, εξύψωνε, θεράπευε. Και σκέψης σπάνιας ποιότητας, άλλοτε προβοκατόρικης, κι άλλοτε πατρικής, όπου ως γεωργός του πνεύματος, τοποθετούσε, όταν χρειαζόταν, το καθοριστικό στήριγμα, σε κάθε νέο βλαστό της φωτογραφικής τέχνης που ζητούσε βοήθεια.

Ο αγαπητός Μάνος έχει φίλους παντού. Και μάλλον μόνο φίλους έχει, καθώς η ποσότητα ανιδιοτελούς βοήθειας, γνώσης και προσφοράς του είναι αμέτρητη.

Όπως και η ποιότητά του, ως φωτογράφος αλλά, το σημαντικότερο, ως άνθρωπος.

Σας ζητώ να δείτε το έργο του, να διαβάσετε τα βιβλίο του και άλλα κείμενά του που θα βρείτε στο διαδίκτυο. Ξεκινήστε από εδώ: http://www.manoslykakis.com/

Εγώ τον ευχαριστώ, για όλα, για πάντα, για τα καλά.

Από την σειρά φωτογραφιών του Μάνου Λυκάκη, Landscapes,
και μάλλον μια από τις πολύ αγαπημένες του, εφόσον κοσμεί, ως εισαγωγική, τον ιστότοπό του.
Τι να βλέπει σε αυτήν, άραγε, ο αγαπητός Δάσκαλος;

O Abelardo Morell γεννήθηκε το 1948 στην Αβάνα της Κούβας. 


Εμιγκρές στα 14 χρόνια του, μεταναστεύει στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου και εγκαθίσταται οικογενειακώς στη Νέα Υόρκη. Αποφοιτά από το Yale το 1981, όπου σπούδασε Τέχνες. 

Με την γέννηση του παιδιού του το 1986, αρχίζει να πειραματίζεται με την αναγεννησιακή τεχνική camera οbscura, όπου και δημιουργεί ονειρικούς κόσμους, με σκοπό να καταγράψει στο φιλμ, μιά διαφορετική πραγματικότητα της καθημερινότητας και να την προικοδοτήσει στον νεόφερτο βλαστό. Ταυτόχρονα και με τη βοήθεια του φωτός, καταγράφει αρχαία αλλά και σύγχρονα αντικείμενα με τρόπο ιδιότυπο και ιδιαίτερο. 

Σήμερα επιλέξαμε κάποια από τις εικόνες που τον στοιχειώνουν, της τεχνικής camera obscura. Τις οποίες παράγει αφού έχει κλείσει με μαύρο πλαστικό όλα τα παράθυρα του δωματίου όπου το επιχειρεί, αφήνοντας σε ένα από αυτά μόνο μιά μικρή τρύπα.  Ο ίδιος αναφέρει: 

"I made my first picture using camera obscura techniques in my darkened living room in 1991. In setting up a room to make this kind of photograph, I cover all windows with black plastic in order to achieve total darkness. Then, I cut a small hole in the material I use to cover the windows. This opening allows an inverted image of the view outside to flood onto the back walls of the room. Typically then I focused my large-format camera on the incoming image on the wall then make a camera exposure on film".

Διαθέτοντας αρκετή υπομονή, μετά από πέντε-δέκα ώρες, έχει καταγράψει το αποτέλεσμα που βλέπετε πιο κάτω. Για το χρώμα, προσθέτει στην συνταγή έναν φακό και ένα πρίσμα.










Περισσότερες, στο site του: http://www.abelardomorell.net/posts/camera-obscura/

Ωραία μουσική! Ας την θυμηθούμε:

Ίσως να μην είναι γνωστό ότι πρόκειται για διασκευή του τραγουδιού Jessica των Allman Brothers. Βρίσκεται στο album Brothers and Sisters που κυκλοφόρησε το 1973.

Αυτό είναι το βινύλιο:



Να και το αυθεντικό τραγούδι.
Ωραίο είναι, ακούστε το:

Καταπληκτικό συγκρότημα, εξαιρετικός ήχος. Θα τους σύστηνα όμως, ακόμη κι αν είχαν να παρουσιάσουν μόνο αυτό το μοναδικό τραγούδι, το Landing in London:

Αλλά έχουν πολλά, να'ναι καλά.


To lastfm γράφει γι'αυτούς:

3 Doors Down is a post-grunge band from Escatawpa, Mississippi, United States, formed in 1996, consisting of Brad Arnold (vocals), Matt Roberts (guitars), Todd Harrell (bass), Chris Henderson (guitar), and Greg Upchurch (drums).



The band signed to Universal Records in 2000 for their first album, The Better Life. They received international attention with the release of the single “Kryptonite”. The album went on to sell over 6 million copies.


In 2002, Away From The Sun was released with the single “When I’m Gone”. The ballad “Here Without You” became another multi-format success, doing especially well in the adult contemporary space, while the singles “The Road I’m On” and “Away From The Sun” were minor hits. The album went on to sell over 3 million copies.

3 Doors Down released their third studio album, Seventeen Days, in 2005, and it debuted at #1 on the Billboard Music Chart. The album achieved platinum status in less than a month. Its first single, “Let Me Go”, received much airplay, and was followed by a second song called “Behind Those Eyes.”

In 2007, they made a music video with the upcoming track “Citizen Soldiers” for the National Guard.

In May of 2008 3 Doors Down released their 4th full length studio album the self titled “3 Doors Down”. The first single is It’s Not My Time. They also launched a world tour in March in support. 

Early years (1996-2000)

3 Doors Down was formed by drummer vocalist Brad Arnold, guitarist Matt Roberts and bassist Todd Harrell. The three were friends who had grown up together in Escatawpa, and who all shared a common interest in rock music. The band began playing locally around the city, playing a mix of both cover songs and original songs that would eventually be recorded on their first release. Brad Arnold eventually ended up not only drumming, but also acting as the group’s singer, mainly because, as he puts it, “nobody else would do it, but I did and enjoyed it.” Arnold is also their lyricist, and wrote some of their early hits when he was 15, often working on songs during math class.

The band eventually began to tour outside of their city, and it was during a trip to Foley, Alabama that they came up with their official name. When the three men were walking through the town, they saw a building where some letters had fallen off of its sign, and it read “Doors Down.” Since at the time they consisted of three people, they added the “3” to create “3 Doors Down.”

A couple years after performing together, Todd Harrell asked guitarist Chris Henderson to join the band in order to make the sound more full. They recorded a demo CD of their original songs at Lincoln Recording Studio in Pascagoula, Mississippi. Radio station 97.9 WCPR started playing the EP version of “Kryptonite”, and it became the #1 requested song on the station for over 15 weeks and led to Universal Records signing the band.

The Better Life (2000-2001)

3 Doors Down’s first album, The Better Life was released on February 2 , 2000, and went on to become the 11th best-selling album of that year, selling over 3 million copies. It has since been certified 6x platinum, thanks in large part to the international hit singles, “Kryptonite”, “Loser”, and “Duck and Run”. A fourth single, “Be Like That”, also did well and was actually re-recorded for the 2001 film American Pie 2, with alternate lyrics for the first 3 lines. This version is known as “The American Pie 2 Edit”.

For recording the album, Brad Arnold recorded both the vocal and drum parts. However, when touring to support The Better Life, the band hired a drummer so that Arnold could perform at the front of the stage.

Away from the Sun (2002)

Session drummer Josh Freese was hired to record drums for Away from the Sun. Also, Rush guitarist Alex Lifeson produced and performed on three tracks for the record, “Dangerous Game”, “Dead Love”, and “Wasted Me”, but only “Dangerous Game” would appear on the finished product. The band hired Canadian Daniel Adair to play drums for the Away From the Sun tour. He would go on to record the drums for the band’s next studio release, and was with the band aboard the U.S.S George Washington (CVN 73) to film the music video “When I’m Gone”.

Another 700 Miles (2003)

In 2003, 3 Doors Down released a live E.P. entitled Another 700 Miles consisting of recordings from a live performance by the band in Chicago, Illinois. Another 700 Miles has since been certified Gold in the United States. Besides featuring some of 3 Doors Down’s hit singles from their previous two albums, the E.P. also contains a version of the popular Lynyrd Skynyrd song “That Smell”.

In 2003, the band began hosting the annual “3 Doors Down and Friends” benefit concert, through the band’s own charity The Better Life Foundation. In 2006, this event was held at the Mobile Convention Center, with proceeds benefiting Hurricane Katrina survivors. As residents of Escawtawpa, the members of the band saw the effects of Katrina’s devastation.[3]

Seventeen Days (2005-2007)

The band’s third studio album, 2005’s Seventeen Days, has since been certified platinum. “Let Me Go” and “Behind Those Eyes” charted with the most success. “Live for Today”, “Landing in London” (on which Bob Seger provided back-up vocals and guitar), and “Here by Me” were also released as singles. During the Seventeen Days tour, the band appeared alongside southern rock band Lynyrd Skynyrd, as well as headlined many shows of their own.

Also in 2005, the band released a live DVD entitled Away from the Sun: Live from Houston, Texas. The DVD was produced and directed by Academy Award nominated Alex Gibney and Doug Biro. It features songs from both The Better Life and Away from the Sun, and even some early sketches of “It’s Not Me” and “Father’s Son”, which were both eventually released on Seventeen Days.

- Greg Upchurch, formerly of Puddle of Mudd, replaced Daniel Adair in 2005, when Adair left to accept the position as drummer and contributing member of Nickelback.[4]
[edit] 3 Doors Down (2008-present)
Question book-new.svg
This section needs additional citations for verification.
Please help improve this article by adding reliable references. Unsourced material may be challenged and removed. (March 2009)
Ambox content.png
This section may contain original research or unverified claims. Please improve the article by adding references. See the talk page for details. (March 2009)

3 Doors Down released their self-titled fourth album on May 20, 2008. It debuted at #1 on the Billboard 200, selling 154,000 copies in its first week. It is the band’s second consecutive #1 album on the chart after Seventeen Days, as well their fourth album to reach the Top Ten.[5] The album contains the hit singles “It’s Not My Time”, “Train”, “Let Me Be Myself” (currently featured in a GEICO commercial) and “Citizen/Soldier”, a song written as a tribute to the National Guard. The band has just recently begun writing their next record. It is rumored that they are going back in the studio near the end of the year to record their new album which can be expect to be out by spring/summer 2010.[6][dead link]

In 2009, 3 Doors Down, along with The Soul Children of Chicago, released the song “In The Presence Of The Lord” on the compilation album Oh Happy Day: An All-Star Music Celebration.[7]
[edit] Charity work
[edit] The Better Life Foundation
The Better Life Foundation

3 Doors Down started The Better Life Foundation (TBLF) in 2003, with a goal in mind to give as many children as possible a better life. Since its inception TBLF has supported numerous charities nationwide, as well as providing aid and assistance to the Gulf Coast region of Mississippi during Hurricane Katrina.

When the Mississippi town of Waveland took an especially hard hit from Katrina, the charity was able to purchase three police cars and a fire truck to help with rescue efforts. Also, in connection with Wal-Mart, were able to supply the town with three semi-trucks full of rescue supplies. There was also extensive support from TBLF in providing funding for rebuilding efforts in the town

3 Doors Down and The Better Life Foundation host a yearly show in at the Hard Rock Hotel and Casino in Biloxi, MS to raise money for the charity. In addition to a concert from 3 Doors Down and friends, there is also an auction, which includes numerous items from musical friends, sports icons, and other various supporters of the band and the charity. There is an average of sixty items auctioned off yearly, and proceeds are given to TBLF.

This year’s show will feature 3 Doors Down, MuzikMafia, and Switchfoot.

Past performers include, Lynyrd Skynyrd, Shinedown, Alter Bridge, Staind, Hinder, Tracy Lawrence, Sara Evans, and others.

Past auction items include a Paul Stanley guitar played on the KISS Farewell Tour, a total of four Roger Bourget motorcycles, access to the Dale Jr. racing suite, numerous signed guitars and sports memorabilia, just to name a few.

Information about the charity can be found at http://www.thebetterlifefoundation.org

[edit] Members
[edit] Current members

* Brad Arnold - lead vocals
* Matt Roberts - lead guitar, backing vocals
* Chris Henderson - rhythm guitar
* Todd Harrell - bass guitar
* Greg Upchurch - drums, percussion, backing vocals

[edit] Former members

* Daniel Adair - drums, percussion
* Richard Liles — drums, percussion

Ο Γάλλος Bernard Plossu γεννήθηκε το 45. (στο Dalat στο Νότιο Βιετνάμ)
Άρχισε να σπουδάζει φιλοσοφία στο Παρίσι, αλλά οι γονείς του για να τον προστατέψουν από τις τρέλες και τις κακές επιρροές του Παρισιού εκείνης της εποχής, τον έστειλαν να συνεχίσει τις σπουδές του στο Μεξικό ! (κοντά σε συγγενείς)
Και κάπου εκεί , αρχίζει η πραγματική ζωή του Bernard Plossu



Αν και έχει αρχίσει να φωτογραφίζει από τα 13, στο Μεξικό ασχολείται σοβαρά.
Γοητεύεται από τα ταξίδια και κάνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που υπολόγιζαν οι γονείς του.    Γυρίζει τον κόσμο και φωτογραφίζει, γίνεται ένας αληθινός μπήτνικ



Αρκετά στοιχεία βρήκα στο άρθρο του Γιάννη Δημητριάδη . Αξίζει να το διαβάσετε, έχει αρκετό ενδιαφέρον. (τα λόγια του Plossu που παραθέτω προέρχονται από αυτό το άρθρο)
Λίγα ακόμα στοιχεία βρήκα σε ένα PDF εδώ



Φτιάχνοντας αυτό το αφιέρωμα διαπίστωσα μια δυσκολία. Συνήθως «ταιριάζω» ανα δυο τις φωτογραφίες που παρουσιάζω. Εδώ δεν μπορώ ! Γιατί άραγε ?
Ίσως γιατί η κάθε φωτογραφία του Plossu, αν και φαινομενικά απλή, έχει τόσο μεγάλη δύναμη και αφηγείται τόσα πολλά (χωρίς να δείχνει τίποτα)

Πρόξενο είναι αυτό που καταφέρνει αυτός ο φωτογράφος. Μέσα από  μια «ευτελή» περιγραφή και υλοποίηση, καταφέρνει να φτιάξει εικόνες που σε «ρουφάνε» μέσα τους.



«Κουβαλάω πάντα τη μηχανή μου. Αν και είναι αλήθεια ότι όσο γερνάω την κουβαλάω λίγο λιγότερο. Φωτογραφίες βλέπω συνεχώς γύρω μου, ακόμα κι όταν δεν έχω τη μηχανή μου.» - μας λέει. 
Ε, καλά τώρα. Δεν χρειαζόταν να το πει. Πολύ το ζηλεύω αυτό το προφανές χάρισμα που έχει, να βλέπει κάδρα εκεί που δεν θα τα έβλεπαν οι άλλοι.

Ο Plossu φωτογραφίζει με ο,τι βρει.
Αγαπάει μια Nikkormat με έναν φακό 50mm, αλλά δοκιμάζει από πλαστικές μηχανές μιας χρήσης μέχρι πανοραμικές





«On the road» άνθρωπος καθώς είναι, του αρέσει να φωτογραφίζει ταξιδεύοντας. Πολλές από τις φωτογραφίες τις βγάζει εν κινήσει, και όπως λέει ο ίδιος, αυτό εξηγεί εν πολλοίς τα κουνημένα κάδρα που μας παρουσιάζει. (δεν το κάνω από φορμαλισμό  λέει)
Αμφιβάλω λίγο, και ειδικά όταν βλέπω φωτογραφίες σαν την παρακάτω



Θυμάστε το δικό μας thread Τοπία μέσα από τρένα και αυτοκίνητα ?
Ε λοιπόν ο Plossu έχει βγάλει μερικά βιβλία φωτογραφίζοντας μέσα από τρένα και αυτοκίνητα (με διασημότερο το "Παρίσι-Λονδίνο" με τρένο)



Λέει προς τους νέους φωτογράφους
"Για τούς νέους τα πράγματα είναι πάντα δύσκολα, αλλά οι επιτυχίες τών μεγαλυτέρων βοηθάνε και αυτούς. ΄Οταν ο Ansel Adams είχε εξώφυλλο στο περιοδικό Time, αυτό ήταν καλό και για όλους τους νεότερους φωτογράφους. ΄Οταν εγώ σε ηλικία 43 πήρα το μεγάλο εθνικό βραβείο φωτογραφίας αυτό είναι χρήσιμο και για κάθε νέο φωτογράφο .Το λάθος όταν είσαι νέος είναι ότι είσαι ζηλιάρης, αλλά όταν κάνεις καλή δουλειά θάρθει κι η μέρα σου. Είναι καλό να θαυμάζεις τη δουλειά που κάνουν οι μεγαλύτεροι."





Ο Plossu έχει πει επισης :

Πάντως, είτε βγαίνω μόνος μου είτε κατόπιν παραγγελίας, με τη μηχανή βρίσκομαι σε "κατάσταση φωτογραφίας". Υπάρχουν δηλαδή πράγματα που κάνει κάποιος επειδή έχει τη μηχανή στο χέρι. ΄Ενας φωτογράφος μπορεί να πλησιάζει μια κόμπρα επειδή κρατάει μηχανή κάτι που δεν θάκανε χωρίς τη μηχανή του.

Ωραία άποψη ε ? Το έχουν πει κι άλλοι αυτό (σε διάφορες παραλλαγές)
Τελικά το θέμα το δημιουργεί ο φωτογράφος.
Γίνεται φανερό αυτό όταν κοιτάζεις μια τέτοια φωτογραφία σαν την πιο κάτω



Μου αρέσει πολύ αυτή η ασάφεια ( η οποία οφείλεται κυρίως στη φόρμα)
Είτε με τις σκιές, είτε με ένα ελαφρό φλου, δημιουργεί δυνατές φωτογραφίες.
Εφαρμόζει στην ουσία την προτροπή του Bresson «Η φορμα πρέπει να αναδεικνύει το περιεχόμενο»

    

Αξιοσημείωτο είναι κι αυτό που λέει:
΄Οταν γύρισα από την Αμερική το ’84 έκαψα πολλά παλιά μου αρνητικά. ΄Ολα εκείνα που είχα κάνει με ευρυγώνιο. Γιατί είμαι καλύτερος με τον "πενηντάρη" παρά με τον ευρυγώνιο. Η ποίησή μου βγαίνει με τον πενηντάρη. Αυτό δεν συμβαίνει με όλους. Μιλάω μόνον για μένα.

Πολλές φορές το έχουμε συζητήσει στο DPGR το θέμα του φακού. Το να συνειδητοποιήσεις ποιος φακός σου πάει, με ποιον είσαι «ψεύτης» και με ποιον ποιητής, αποτελεί φωτογραφική ωριμότητα που θα πρέπει να επιζητούμε και μεις.

Κοιτάξτε λίγη ώρα αυτές τις δυο πιο κάτω.
Δεν ταιριάζουν μεταξύ τους καθόλου.
Όμως, μετά από λίγη παρατήρηση μπορεί να διαπιστώσουμε κάτι ενδιαφέρον.

   

Σαν να είναι η ίδια φωτογραφία – μοιάζει. Η ίδια φωτογραφία με μόνη διαφορά πως ο Plossu τοποθέτησε άλλα αντικείμενα για να πετύχει την ίδια ισορροπία στο κάδρο του. Είναι αυτό που λέγαμε και πιο πάνω. Ο φωτογράφος δημιουργεί το θέμα του τελικά. Το ποια κομμάτια αυτού του κόσμου θα περικλείσει στο κάδρο του δεν έχει και τόση σημασία.

Ο Plossu μου άρεσε από παλιά. Σήμερα – καθώς ετοίμαζα αυτό το αφιέρωμα και μελετούσα τις φωτογραφίες του – τον εκτίμησα περισσότερο.
Είναι ένας βαθύς φωτογράφος. Τα προκλητικά απλά κάδρα του αποτελούν ένα παραπέτασμα καπνού.

Μια θολή φωτογραφία με τρία παιδάκια που τρέχουν, μοιάζει σαν να την έβγαλε ένα παιδί. Κάπως έτσι νιώθω με τις φωτογραφίες του Plossu. Απλές , αθώες και βαθιά εσωτερικές

  

Ελπίζω να σας άρεσε και αυτός ο – αρκετά άγνωστος – φωτογράφος.
Ένα πολύ ωραίο site με άλλες φωτογραφίες και όλα τα βιβλία του, μπορείτε να χαζέψετε εδώ

Το κείμενο είναι του εξαιρετικού Μάνου Λυκάκη ( http://www.manoslykakis.com/)