"Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες.
Όταν τ’ ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει.
Όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ".
Από τον ποιητή Ανδρέα Εμπειρίκο και την συλλογή 'Ενδοχώρα' (1945).
Ωραίος τύπος! Τον είχαν για ιδιόρρυθμο, αλλά εμένα μου αρέσει που μέσα στην σοβαροφάνεια της μετακατοχικής Ελλάδας, φωτογράφιζε χωρίς σεμνοτυφίες, τέτοια τοπία:
Λοιπόν, τους συγκεκριμένους στίχους μελοποίησε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, αλλά δεν μου άρεσε καθόλου το τελικό αποτέλεσμα! Εγώ, άλλους ήχους δημιουργώ στο μυαλό μου, όταν τους διαβάζω. Όχι αυτό που ακούω και την ρεμπέτικη εικόνα που βγαίνει. Για μένα, αυτοί οι στίχοι παντρεύονται με rock ballad, μόνο. Πολύ θα ήθελα να τους μελοποιήσουν οι Staind, π.χ.
Λοιπόν, τους συγκεκριμένους στίχους μελοποίησε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, αλλά δεν μου άρεσε καθόλου το τελικό αποτέλεσμα! Εγώ, άλλους ήχους δημιουργώ στο μυαλό μου, όταν τους διαβάζω. Όχι αυτό που ακούω και την ρεμπέτικη εικόνα που βγαίνει. Για μένα, αυτοί οι στίχοι παντρεύονται με rock ballad, μόνο. Πολύ θα ήθελα να τους μελοποιήσουν οι Staind, π.χ.
Συμπέρασμα: ο ποιητής μας δίνει το έργο του, κι εμείς το επενδύουμε με δικές μας εικόνες και ήχους διαφορετικούς, ο καθένας μας, από το δικό του ντεπό...
Και επειδή ανέφερα τους Staind, κι έχει βραδιάσει όμορφα, ανοιξιάτικα, και πολύ κατάλληλα, βάζω ν'ακούσω αυτό, να 'προσαρμόσω' τους υπέροχους στίχους του Εμπειρίκου...
Και επειδή ανέφερα τους Staind, κι έχει βραδιάσει όμορφα, ανοιξιάτικα, και πολύ κατάλληλα, βάζω ν'ακούσω αυτό, να 'προσαρμόσω' τους υπέροχους στίχους του Εμπειρίκου...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου