Τι ειρωνεία! 



Αναφέρομαι στο Detroit’s Michigan Theater, ένα πανέμορφο θέατρο 4.000 θέσεων, το οποίο χτίστηκε το 1926.



Παρότι γλύτωσε την κατεδάφιση, το 1967, άξιο λόγου είναι και το γεγονός ότι ένας από τους λόγους της φθίνουσας πορείας του, ήταν και η έλλειψη χώρων στάθμευσης, καθώς είχε να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό των σύχρονων mall (της εποχής του) τα οποία παρείχαν. 








Κι έτσι, παρότι ο βασικός σκελετός του κτιρίου παρέμεινε άθικτος, εντός του, δημιουργήθηκε ένα τριώροφο πάρκινγκ...

Η Σοφία (μου) δεν αγάπησε ποτέ το χρήμα.





Θα μπορούσε, όμως, να κάνει μια εξαίρεση για το συγκεκριμένο χαρτονόμισμα.
Δυστυχώς, δεν κυκλοφορεί, πλέον. 

Χάθηκε, όπως κι εκείνος...

Τι διαμάντια παράγουν σύγχρονοι Έλληνες μουσικοί!

Όπως οι Αθηναίοι we own the sky.



Δεν θέλω να πω τίποτε.
Δεν χρειάζεται.

Ακούστε τους:

MEMBERS

• Alex Stouraitis - guitar
• Ilias Kokkotos - Andreou - guitar
• Dimitris Konstantakopoulos - bass
• Manolis Giannikios - drums
• Kostas Diakakis - guitar

http://weowntheskygr.blogspot.gr/

http://www.last.fm/music/we.own.the.sky

Πρόσφατα συζητούσα με την κόρη, σχετικά με την διαφορά βιβλίου και ταινίας βασισμένη στο ίδιο βιβλίο.

Μπορεί να πετύχει το πνεύμα, αλλά αδυνατεί στη λεπτομέρεια. Πώς να περιγράψει συναισθήματα και σκέψεις; 

Πώς μπορεί να αποτυπωθεί στο φιλμ η εξαιρετική εισαγωγική φράση της "Ιστορίας των δύο πόλεων" (A tale of two cities) του Ντίκενς;


"It was the best of times, it was the worst of times, it was the age of wisdom, it was the age of foolishness, it was the epoch of belief, it was the epoch of incredulity, it was the season of Light, it was the season of Darkness, it was the spring of hope, it was the winter of despair, we had everything before us, we had nothing before us, we were all going direct to heaven, we were all going direct the other way..."


Συμφωνήσαμε ομονοούντες: πάντα, πρώτα ανάγνωση του βιβλίου.

Η ταινία, ακολουθεί.

Ο Δημήτρης Ζωγράφος είναι Θεσσαλονικιός φωτογράφος.

Παράγει ιδιαίτερα ευφυή κάδρα, με ευαισθησία, λεπτό ή και διαβολικό χιούμορ. Αγαπά τον άνθρωπο, μάλλον περισσότερο από το τοπίο και παρότι αναδεικνύει ιδιαίτερες φυσιογνωμίες, το κάνει με σεβασμό κι αγάπη, χωρίς φωτογραφική κριτική. Η φόρμα που χρησιμοποιεί, με χρήση ευρυγώνιου φακού, δύσκολη στον χειρισμό από λιγότερο έμπειρο φωτογράφο, δεν αποτελεί πρόβλημα για εκείνον - τουναντίον τον βοηθά στο έργο του, εφόσον επιτυγχάνει σύνδεση φόρμας και περιεχομένου.

Να μην ξεχωρίσω εγώ συγκεκριμένα κάδρα και σας επηρεάσω.
Δείτε όλα. Αξίζει.

Ωραία η σειρά της "Αριστοτέλους". Ο ίδιος αναφέρει:

Στην προσπάθειά μου να ανακαλύψω την δική μου φωτογραφία ακολούθησα το ένστικτο μου το οποίο μου καθόρισε με έναν επιτακτικό και απόλυτο τρόπο το θέμα και τον τόπο των φωτογραφιών μου. Οι ιδιαίτεροι άνθρωποι που παρουσιάζω από την πλατεία Αριστοτέλους και την παρακείμενη αγορά της αποτέλεσαν για μένα ένας οικείος κόσμος που εύκολα μου άνοιξε την πόρτα του να τον προσεγγίσω και να μου επιτρέψει να τον φωτογραφίσω. Πίστευα ότι η κάθε εικόνα είχε μια δική της ιστορία να μου πει.
Γρήγορα συνειδητοποίησα ότι η εμμονή μου αυτή προήρθε από μια παράλληλη συναισθηματική κατάσταση των μοντέλων μου και του εαυτού μου. Τώρα ένας καθρέφτης ορθώνεται μπροστά μου σε κάθε μια από αυτές τις εικόνες, μη επιτρέποντάς με να δω τίποτα άλλο, παρά το αυτοπορτρέτο μου.

Δεν γράφω άλλα.
Μπείτε εδώ:

http://www.dimitriszografos.com/

“Αγαπητέ μου, δεν είναι η ώρα τώρα να κάνω εχθρούς”.

(o Βολταίρος στο νεκροκρέβατο, απαντώντας σε παρότρυνση ιερέα να αποτάξει τον Σατανά).