Ο Γάλλος Bernard Plossu γεννήθηκε το 45. (στο Dalat στο Νότιο Βιετνάμ)
Άρχισε να σπουδάζει φιλοσοφία στο Παρίσι, αλλά οι γονείς του για να τον προστατέψουν από τις τρέλες και τις κακές επιρροές του Παρισιού εκείνης της εποχής, τον έστειλαν να συνεχίσει τις σπουδές του στο Μεξικό ! (κοντά σε συγγενείς)
Και κάπου εκεί , αρχίζει η πραγματική ζωή του Bernard Plossu
Αν και έχει αρχίσει να φωτογραφίζει από τα 13, στο Μεξικό ασχολείται σοβαρά.
Γοητεύεται από τα ταξίδια και κάνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που υπολόγιζαν οι γονείς του.
Γυρίζει τον κόσμο και φωτογραφίζει, γίνεται ένας αληθινός μπήτνικ
Αρκετά στοιχεία βρήκα στο άρθρο του Γιάννη Δημητριάδη . Αξίζει να το διαβάσετε, έχει αρκετό ενδιαφέρον. (τα λόγια του Plossu που παραθέτω προέρχονται από αυτό το άρθρο)
Λίγα ακόμα στοιχεία βρήκα σε ένα PDF εδώ
Φτιάχνοντας αυτό το αφιέρωμα διαπίστωσα μια δυσκολία. Συνήθως «ταιριάζω» ανα δυο τις φωτογραφίες που παρουσιάζω. Εδώ δεν μπορώ ! Γιατί άραγε ?
Ίσως γιατί η κάθε φωτογραφία του Plossu, αν και φαινομενικά απλή, έχει τόσο μεγάλη δύναμη και αφηγείται τόσα πολλά (χωρίς να δείχνει τίποτα)
Πρόξενο είναι αυτό που καταφέρνει αυτός ο φωτογράφος. Μέσα από μια «ευτελή» περιγραφή και υλοποίηση, καταφέρνει να φτιάξει εικόνες που σε «ρουφάνε» μέσα τους.
«Κουβαλάω πάντα τη μηχανή μου. Αν και είναι αλήθεια ότι όσο γερνάω την κουβαλάω λίγο λιγότερο. Φωτογραφίες βλέπω συνεχώς γύρω μου, ακόμα κι όταν δεν έχω τη μηχανή μου.» - μας λέει.
Ε, καλά τώρα. Δεν χρειαζόταν να το πει. Πολύ το ζηλεύω αυτό το προφανές χάρισμα που έχει, να βλέπει κάδρα εκεί που δεν θα τα έβλεπαν οι άλλοι.
Ο Plossu φωτογραφίζει με ο,τι βρει.
Αγαπάει μια Nikkormat με έναν φακό 50mm, αλλά δοκιμάζει από πλαστικές μηχανές μιας χρήσης μέχρι πανοραμικές
«On the road» άνθρωπος καθώς είναι, του αρέσει να φωτογραφίζει ταξιδεύοντας. Πολλές από τις φωτογραφίες τις βγάζει εν κινήσει, και όπως λέει ο ίδιος, αυτό εξηγεί εν πολλοίς τα κουνημένα κάδρα που μας παρουσιάζει. (δεν το κάνω από φορμαλισμό λέει)
Αμφιβάλω λίγο, και ειδικά όταν βλέπω φωτογραφίες σαν την παρακάτω
Θυμάστε το δικό μας thread Τοπία μέσα από τρένα και αυτοκίνητα ?
Ε λοιπόν ο Plossu έχει βγάλει μερικά βιβλία φωτογραφίζοντας μέσα από τρένα και αυτοκίνητα (με διασημότερο το "Παρίσι-Λονδίνο" με τρένο)
Λέει προς τους νέους φωτογράφους
"Για τούς νέους τα πράγματα είναι πάντα δύσκολα, αλλά οι επιτυχίες τών μεγαλυτέρων βοηθάνε και αυτούς. ΄Οταν ο Ansel Adams είχε εξώφυλλο στο περιοδικό Time, αυτό ήταν καλό και για όλους τους νεότερους φωτογράφους. ΄Οταν εγώ σε ηλικία 43 πήρα το μεγάλο εθνικό βραβείο φωτογραφίας αυτό είναι χρήσιμο και για κάθε νέο φωτογράφο .Το λάθος όταν είσαι νέος είναι ότι είσαι ζηλιάρης, αλλά όταν κάνεις καλή δουλειά θάρθει κι η μέρα σου. Είναι καλό να θαυμάζεις τη δουλειά που κάνουν οι μεγαλύτεροι."
Ο Plossu έχει πει επισης :
Πάντως, είτε βγαίνω μόνος μου είτε κατόπιν παραγγελίας, με τη μηχανή βρίσκομαι σε "κατάσταση φωτογραφίας". Υπάρχουν δηλαδή πράγματα που κάνει κάποιος επειδή έχει τη μηχανή στο χέρι. ΄Ενας φωτογράφος μπορεί να πλησιάζει μια κόμπρα επειδή κρατάει μηχανή κάτι που δεν θάκανε χωρίς τη μηχανή του.
Ωραία άποψη ε ? Το έχουν πει κι άλλοι αυτό (σε διάφορες παραλλαγές)
Τελικά το θέμα το δημιουργεί ο φωτογράφος.
Γίνεται φανερό αυτό όταν κοιτάζεις μια τέτοια φωτογραφία σαν την πιο κάτω
Μου αρέσει πολύ αυτή η ασάφεια ( η οποία οφείλεται κυρίως στη φόρμα)
Είτε με τις σκιές, είτε με ένα ελαφρό φλου, δημιουργεί δυνατές φωτογραφίες.
Εφαρμόζει στην ουσία την προτροπή του Bresson «Η φορμα πρέπει να αναδεικνύει το περιεχόμενο»
Αξιοσημείωτο είναι κι αυτό που λέει:
΄Οταν γύρισα από την Αμερική το ’84 έκαψα πολλά παλιά μου αρνητικά. ΄Ολα εκείνα που είχα κάνει με ευρυγώνιο. Γιατί είμαι καλύτερος με τον "πενηντάρη" παρά με τον ευρυγώνιο. Η ποίησή μου βγαίνει με τον πενηντάρη. Αυτό δεν συμβαίνει με όλους. Μιλάω μόνον για μένα.
Πολλές φορές το έχουμε συζητήσει στο DPGR το θέμα του φακού. Το να συνειδητοποιήσεις ποιος φακός σου πάει, με ποιον είσαι «ψεύτης» και με ποιον ποιητής, αποτελεί φωτογραφική ωριμότητα που θα πρέπει να επιζητούμε και μεις.
Κοιτάξτε λίγη ώρα αυτές τις δυο πιο κάτω.
Δεν ταιριάζουν μεταξύ τους καθόλου.
Όμως, μετά από λίγη παρατήρηση μπορεί να διαπιστώσουμε κάτι ενδιαφέρον.
Σαν να είναι η ίδια φωτογραφία – μοιάζει. Η ίδια φωτογραφία με μόνη διαφορά πως ο Plossu τοποθέτησε άλλα αντικείμενα για να πετύχει την ίδια ισορροπία στο κάδρο του. Είναι αυτό που λέγαμε και πιο πάνω. Ο φωτογράφος δημιουργεί το θέμα του τελικά. Το ποια κομμάτια αυτού του κόσμου θα περικλείσει στο κάδρο του δεν έχει και τόση σημασία.
Ο Plossu μου άρεσε από παλιά. Σήμερα – καθώς ετοίμαζα αυτό το αφιέρωμα και μελετούσα τις φωτογραφίες του – τον εκτίμησα περισσότερο.
Είναι ένας βαθύς φωτογράφος. Τα προκλητικά απλά κάδρα του αποτελούν ένα παραπέτασμα καπνού.
Μια θολή φωτογραφία με τρία παιδάκια που τρέχουν, μοιάζει σαν να την έβγαλε ένα παιδί. Κάπως έτσι νιώθω με τις φωτογραφίες του Plossu. Απλές , αθώες και βαθιά εσωτερικές
Ελπίζω να σας άρεσε και αυτός ο – αρκετά άγνωστος – φωτογράφος.
Ένα πολύ ωραίο site με άλλες φωτογραφίες και όλα τα βιβλία του, μπορείτε να χαζέψετε εδώ
Το κείμενο είναι του εξαιρετικού Μάνου Λυκάκη ( http://www.manoslykakis.com/)
Άρχισε να σπουδάζει φιλοσοφία στο Παρίσι, αλλά οι γονείς του για να τον προστατέψουν από τις τρέλες και τις κακές επιρροές του Παρισιού εκείνης της εποχής, τον έστειλαν να συνεχίσει τις σπουδές του στο Μεξικό ! (κοντά σε συγγενείς)
Και κάπου εκεί , αρχίζει η πραγματική ζωή του Bernard Plossu
Αν και έχει αρχίσει να φωτογραφίζει από τα 13, στο Μεξικό ασχολείται σοβαρά.
Γοητεύεται από τα ταξίδια και κάνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που υπολόγιζαν οι γονείς του.
Γυρίζει τον κόσμο και φωτογραφίζει, γίνεται ένας αληθινός μπήτνικΑρκετά στοιχεία βρήκα στο άρθρο του Γιάννη Δημητριάδη . Αξίζει να το διαβάσετε, έχει αρκετό ενδιαφέρον. (τα λόγια του Plossu που παραθέτω προέρχονται από αυτό το άρθρο)
Λίγα ακόμα στοιχεία βρήκα σε ένα PDF εδώ
Φτιάχνοντας αυτό το αφιέρωμα διαπίστωσα μια δυσκολία. Συνήθως «ταιριάζω» ανα δυο τις φωτογραφίες που παρουσιάζω. Εδώ δεν μπορώ ! Γιατί άραγε ?
Ίσως γιατί η κάθε φωτογραφία του Plossu, αν και φαινομενικά απλή, έχει τόσο μεγάλη δύναμη και αφηγείται τόσα πολλά (χωρίς να δείχνει τίποτα)
Πρόξενο είναι αυτό που καταφέρνει αυτός ο φωτογράφος. Μέσα από μια «ευτελή» περιγραφή και υλοποίηση, καταφέρνει να φτιάξει εικόνες που σε «ρουφάνε» μέσα τους.
«Κουβαλάω πάντα τη μηχανή μου. Αν και είναι αλήθεια ότι όσο γερνάω την κουβαλάω λίγο λιγότερο. Φωτογραφίες βλέπω συνεχώς γύρω μου, ακόμα κι όταν δεν έχω τη μηχανή μου.» - μας λέει.
Ε, καλά τώρα. Δεν χρειαζόταν να το πει. Πολύ το ζηλεύω αυτό το προφανές χάρισμα που έχει, να βλέπει κάδρα εκεί που δεν θα τα έβλεπαν οι άλλοι.
Ο Plossu φωτογραφίζει με ο,τι βρει.
Αγαπάει μια Nikkormat με έναν φακό 50mm, αλλά δοκιμάζει από πλαστικές μηχανές μιας χρήσης μέχρι πανοραμικές
«On the road» άνθρωπος καθώς είναι, του αρέσει να φωτογραφίζει ταξιδεύοντας. Πολλές από τις φωτογραφίες τις βγάζει εν κινήσει, και όπως λέει ο ίδιος, αυτό εξηγεί εν πολλοίς τα κουνημένα κάδρα που μας παρουσιάζει. (δεν το κάνω από φορμαλισμό λέει)
Αμφιβάλω λίγο, και ειδικά όταν βλέπω φωτογραφίες σαν την παρακάτω
Θυμάστε το δικό μας thread Τοπία μέσα από τρένα και αυτοκίνητα ?
Ε λοιπόν ο Plossu έχει βγάλει μερικά βιβλία φωτογραφίζοντας μέσα από τρένα και αυτοκίνητα (με διασημότερο το "Παρίσι-Λονδίνο" με τρένο)
Λέει προς τους νέους φωτογράφους
"Για τούς νέους τα πράγματα είναι πάντα δύσκολα, αλλά οι επιτυχίες τών μεγαλυτέρων βοηθάνε και αυτούς. ΄Οταν ο Ansel Adams είχε εξώφυλλο στο περιοδικό Time, αυτό ήταν καλό και για όλους τους νεότερους φωτογράφους. ΄Οταν εγώ σε ηλικία 43 πήρα το μεγάλο εθνικό βραβείο φωτογραφίας αυτό είναι χρήσιμο και για κάθε νέο φωτογράφο .Το λάθος όταν είσαι νέος είναι ότι είσαι ζηλιάρης, αλλά όταν κάνεις καλή δουλειά θάρθει κι η μέρα σου. Είναι καλό να θαυμάζεις τη δουλειά που κάνουν οι μεγαλύτεροι."
Ο Plossu έχει πει επισης :
Πάντως, είτε βγαίνω μόνος μου είτε κατόπιν παραγγελίας, με τη μηχανή βρίσκομαι σε "κατάσταση φωτογραφίας". Υπάρχουν δηλαδή πράγματα που κάνει κάποιος επειδή έχει τη μηχανή στο χέρι. ΄Ενας φωτογράφος μπορεί να πλησιάζει μια κόμπρα επειδή κρατάει μηχανή κάτι που δεν θάκανε χωρίς τη μηχανή του.
Ωραία άποψη ε ? Το έχουν πει κι άλλοι αυτό (σε διάφορες παραλλαγές)
Τελικά το θέμα το δημιουργεί ο φωτογράφος.
Γίνεται φανερό αυτό όταν κοιτάζεις μια τέτοια φωτογραφία σαν την πιο κάτω
Μου αρέσει πολύ αυτή η ασάφεια ( η οποία οφείλεται κυρίως στη φόρμα)
Είτε με τις σκιές, είτε με ένα ελαφρό φλου, δημιουργεί δυνατές φωτογραφίες.
Εφαρμόζει στην ουσία την προτροπή του Bresson «Η φορμα πρέπει να αναδεικνύει το περιεχόμενο»
Αξιοσημείωτο είναι κι αυτό που λέει:
΄Οταν γύρισα από την Αμερική το ’84 έκαψα πολλά παλιά μου αρνητικά. ΄Ολα εκείνα που είχα κάνει με ευρυγώνιο. Γιατί είμαι καλύτερος με τον "πενηντάρη" παρά με τον ευρυγώνιο. Η ποίησή μου βγαίνει με τον πενηντάρη. Αυτό δεν συμβαίνει με όλους. Μιλάω μόνον για μένα.
Πολλές φορές το έχουμε συζητήσει στο DPGR το θέμα του φακού. Το να συνειδητοποιήσεις ποιος φακός σου πάει, με ποιον είσαι «ψεύτης» και με ποιον ποιητής, αποτελεί φωτογραφική ωριμότητα που θα πρέπει να επιζητούμε και μεις.
Κοιτάξτε λίγη ώρα αυτές τις δυο πιο κάτω.
Δεν ταιριάζουν μεταξύ τους καθόλου.
Όμως, μετά από λίγη παρατήρηση μπορεί να διαπιστώσουμε κάτι ενδιαφέρον.
Σαν να είναι η ίδια φωτογραφία – μοιάζει. Η ίδια φωτογραφία με μόνη διαφορά πως ο Plossu τοποθέτησε άλλα αντικείμενα για να πετύχει την ίδια ισορροπία στο κάδρο του. Είναι αυτό που λέγαμε και πιο πάνω. Ο φωτογράφος δημιουργεί το θέμα του τελικά. Το ποια κομμάτια αυτού του κόσμου θα περικλείσει στο κάδρο του δεν έχει και τόση σημασία.
Ο Plossu μου άρεσε από παλιά. Σήμερα – καθώς ετοίμαζα αυτό το αφιέρωμα και μελετούσα τις φωτογραφίες του – τον εκτίμησα περισσότερο.
Είναι ένας βαθύς φωτογράφος. Τα προκλητικά απλά κάδρα του αποτελούν ένα παραπέτασμα καπνού.
Μια θολή φωτογραφία με τρία παιδάκια που τρέχουν, μοιάζει σαν να την έβγαλε ένα παιδί. Κάπως έτσι νιώθω με τις φωτογραφίες του Plossu. Απλές , αθώες και βαθιά εσωτερικές
Ελπίζω να σας άρεσε και αυτός ο – αρκετά άγνωστος – φωτογράφος.
Ένα πολύ ωραίο site με άλλες φωτογραφίες και όλα τα βιβλία του, μπορείτε να χαζέψετε εδώ
Το κείμενο είναι του εξαιρετικού Μάνου Λυκάκη ( http://www.manoslykakis.com/)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου